از “درس های آینه” گرفته تا “گاز پیک نیک” در سیمی

در نون خ 2 ، کیوان (پدر مهیار) نیز به دنبال پیک نیک بنزین و نزاع با همسر و دیگران در مورد موضوع است.

در فرهنگ مرجع ما ، براساس عزت و احترام ما ، بنظر می رسد كه گاز پیك نیك نمادی از مصرف تریاک است ، اما چرا آنها از یادآوری و حتی شوخی در مورد آن در رسانه ملی خوشحال هستند؟ “نرخ های اجتماعی” در زیر پاسخ این سؤال را روشن می کند (یک جستجوی ساده از رسانه های معتبر می تواند منابع این اطلاعات را پیدا کند).
– اولین آسیب اجتماعی در ایران “اعتیاد” است (“طلاق” و “حاشیه نشینی” در دسته های زیر قرار دارند) ،
– بیش از 2.8 میلیون نفر در کشور مکرر مصرف مواد مخدر هستند (10٪ معتادان زن هستند) ،
– ده میلیون ایرانی معتاد به مواد مخدر هستند (با توجه به میانگین تعداد اعضای هر خانواده ؛ 3.3 نفر) ،
– بیش از 1.6 میلیون نفر از مواد مخدر به عنوان سرگرمی استفاده می کنند ،
– در سالهای اخیر ، تولید تریاک در افغانستان به 9000 تن در سال رسیده است.
تریاک (و مشتقات آن) پرمصرف ترین داروهای مورد استفاده در ایران است (مقام دوم گل / ماری جوانا).
– طبق اعلام سازمان های بین المللی ، ایران یکی از پیشروترین مصرف کنندگان تریاک در جهان است.
سن اعتیاد به 16 سال کاهش یافته است.

زیاد تلخ نباشید ، اما این به استفاده گسترده از مواد مخدر در ایران (حتی برای لذت) اشاره دارد ، که ضد ارزش (استفاده از این مواد و اعتیاد) را به یک کالای با ارزش (یا حداقل خنثی) تبدیل کرده است – یک چیز بد مانند بسیاری دیگر. . شر دیگر بد و حتی خوب نیست. در نتیجه ، مرجع نمادین به استفاده از مواد مخدر امروز دیگر منزجر کننده نیست (این احساسات منفی و هیجان را ایجاد می کند). بدون شک ، این تحول فرهنگی / ارزشی باید با توجه به تغییرات گسترده اقتصادی – اجتماعی ایران و در رابطه با سایر آسیب های اجتماعی قابل درک باشد.

نادیده گرفتن این تغییرات و کاهش سطح کلان / جامعه به سطح خرد و فردی منجر به سیاستهای متناقض و طنز آمیز شد: در حالی که پیک نیک (و کوکنار روی نان ، لباس بافتنی و آب نبات) تبدیل به یک کمیک استریپ ملی و سیگار سیگار می کشید. و سوپر مارکت ها برای فروش هستند ، آشغال ها جمع می شوند و از بین می روند (و البته زیرزمینی).

خلاصه ، اگر در اواخر سال 1981 با مجموعه “آینه های سخنرانی” از اعتیاد می ترسیدیم ، اواخر سال 2011 با آن شوخی می کردیم. در این سه دهه ، مصرف مواد مخدر به یک بیماری تبدیل شده است ، و بیماری یک خرده فرهنگ است. به عبارت دیگر ، بخشی از جامعه ایران این روش را برای رفع نیازهای آنها (یا کاهش نیازهای برآورده نشده آنها) انتخاب کرده است. اما چرا این پاسخ موقت و دروغین آنقدر گسترده است که دیگر یک شوخی تلخ و تلخ و شیرین نیست؟

P.N.
هیچ راه دیگری غیر از واقع بینانه بودن در مسائل اجتماعی وجود ندارد و امیدوارم که نتیجه انتشار این تفاهم نامه ممنوعیتی برای استفاده از اصطلاح گاز پیک نیک در رسانه ملی نباشد.