بازی با اسم‏‌های قدیمی برای نیمکت تیم ملی

به گزارش روزنامه دیباروز اقتصاددان وی نوشت: علامت سوال بزرگ فوتبال ایران همچنان انتخاب و معرفی سرمربی برای تیم ملی است، اگرچه مسابقات لیگ در حال حاضر در حال برگزاری است و تیم ملی تا فروردین ماه بازی نمی کند، اما طبیعی است که جامعه فوتبال اینگونه باشد. علاقه مند به دانستن نام مربی جدید این تیم در اسرع وقت. اما فدراسیون فوتبال برای این کار عجله ای ندارد و حتی فشار وزارت ورزش هم باعث تسریع در روند انتخاب مربی نشد، الان زمان آنقدرها مهم نیست. نام هایی که به عنوان نامزدهای احتمالی نیمکت نشینی در تیم ملی شنیده می شود.

در هفته های گذشته نام هایی مانند علی دایی، یحیی گل محمدی، جواد نکونام، فرهاد مجیدی و امیرقلانی در بین گزینه های بومی مطرح شده و گفته اند شانس حضور در نیمکت تیم ملی را دارند. حتی مهدی تاج نیز تلویحا مدعی شد که هیات مدیره در حال بررسی شرایط این گزینه ها است. البته می دانیم که دایی و گل محمدی بنا به دلایلی شانس زیادی ندارند، جواد نکونام اخیرا مصاحبه تندی علیه تاج انجام داده و بعید است دعوت احتمالی او را بپذیرد، فرهاد مجیدی یک تازه کار است و کارنامه او در حال حاضر توانایی متقاعد کردن افراد برای رهبری تیم. ملیت ندارد؛ در نتیجه نام امیر قلانی زیاد شد و می گویند اگر تیم ملی به مربی ایرانی داده می شد، امیر اولویت بیشتری داشت.

او در سومین فصل حضورش روی نیمکت گولگر نتایج خوبی کسب کرده و مدعی قهرمانی محسوب می شود. این موضوع احتمال ترجیح صنف به قلانیوی را افزایش داد. همزمان با گزینه های داخلی، از برخی خارجی ها نیز به عنوان کاندیدای احتمالی کرسی های تیم ملی نام برده شد که مهم ترین آنها برانکو ایوانکوویچ بود. مربی کروات دهه هفتادی که هر چه در چنته داشت برای پرسپولیس و تیم ملی گذاشت، حالا هدایت عمان را برعهده دارد.

این مقاله ارزش هیچ یک از گزینه های پیشنهادی را نفی نمی کند، اما به طور جدی معتقد است که فدراسیون فوتبال باید شجاع باشد و یک مربی خوب خارجی را انتخاب کند که پتانسیل ایجاد یک رنسانس در فوتبال ایران را داشته باشد. در نیمه اول دهه 90 کارلوس کی روش سرمربی تیم ملی ایران شد، برانکو هدایت پرسپولیس را پذیرفت و خولیو ولاسکو روی نیمکت تیم ملی والیبال نشست.

نگرانی و امیدی در مورد این سه مربی وجود داشت، اما به مرور زمان مشخص شد که انتخاب های آنها درست، منطقی بوده و منافع خوبی برای ورزش ایران به همراه داشته است. حتی امروز هم می توانید جسور باشید و به سراغ مربیانی بروید که هنوز تجربه همکاری با آنها را نداشته ایم. اینکه فردی مثل مارک ویلموتس با سهل انگاری از سوی فدراسیون انتخاب شد، قرارداد بدی امضا کرد و غرامت زیادی از ما گرفت، نباید دلیلی برای نرفتن به سراغ مربیان جدید باشد. با درایت، اطلاع رسانی درست و در عین حال انعقاد قرارداد مناسب، می توان تفکر فنی جدید و مفیدی را برای تیم ملی به کار گرفت. اگرچه این انتخاب ابتدا نیاز به مدیریت صحیح و جسورانه در کار دارد. ضعف بزرگ ساختار فعلی فوتبال ایران! “

انتهای نامه