تلویزیون هند چگونه قدرتمند شد؟

به گزارش دیباروز ، روزنامه ورهتیگان در ادامه نوشت: “در این گزارش ، ما به بررسی توسعه تلویزیون در هند و چگونگی گسترش روزافزون شبکه های تلویزیونی می پردازیم که بسیاری ادعا می کنند باید منجر به توسعه آزادی های سیاسی شود ، و منجر به یک دیکتاتوری مطلق از ثروتمند و جناحی سیاسی می شوند.

چه زمانی تلویزیون وارد هند شد؟

در سال 1956 ، پس از استقلال هند ، تلویزیون توسط فیلیپس به این کشور معرفی شد که با نام “دور” در دهلی نو فعالیت می کرد و هفته ای نیم ساعت پخش می شد. در سال 1975 ، اولین برنامه ماهواره ای هند به هوا پرتاب شد. این برنامه امکان دسترسی به تلویزیون در 2400 روستای شش ایالت هند را فراهم می كرد. تلویزیون در این دوره مانند کلاس آزادی بود که امکان تحصیل در روستاهای مختلف در زمینه های مختلف بهداشت ، کشاورزی و غیره را برای روستاییان فراهم می کرد.

در سال 1990 ، پراسار بهاراتی ، بزرگترین سازمان رسانه های عمومی هند ، عضو شد و بخشی از رادیو و تلویزیون ملی هند شد.

اگرچه تصویب قانون پراساربهاراتی در پارلمان در سال 1997 یک نهاد مستقل از وزارت صدا و سیما و اطلاعات هند است ، اما از آنجا که اعضای هیئت مدیره پراساربهاراتی توسط رئیس جمهور انتخاب می شوند ، به اصطلاح استقلال اصطلاحاً عمدتاً مستقل حزب سیاسی در تردید است.

به عنوان مثال ، در سال 2010 ، از بین 30 نامزد ، 24 نفر برای کار در درداشان نیوز ، که تحت بنیاد پارسار بهاراتی فعالیت می کند ، بر اساس ملاحظات سیاسی انتخاب شدند. یک سوم پذیرفته شدگان از نزدیکان وزیر وقت تجارت هند ، آناند شارما بودند.

تأثیر بازاریابی در تلویزیون هند

در هند ، موانع قانونی سنتی که برای مقابله با هجوم فرهنگی رسانه های غربی و خارجی طراحی شده اند ، بسیار ضعیف شده اند و به نظر می رسد هند با شکست بزرگی در سیاست های فرهنگی گذشته خود مواجه است.

تغییر شرایط قانونی در هند را می توان ناشی از سیاست های کلی این کشور در مورد توسعه اقتصادی دانست که در آن عامل جذب سرمایه خارجی بیش از هر عامل دیگری موثر است. همانطور که وزارت صنعت و تجارت در وب سایت خود اعلام کرده است: “هند یکی از آزادترین رژیم های سرمایه گذاری در جهان است که فضای مناسبی برای سرمایه گذاری مستقیم خارجی دارد.” اختیار و مجوز عمومی برای راه اندازی یک شبکه تلویزیونی ، تلویزیون هند را از یک شبکه تلویزیونی دولتی به یک رسانه قدرتمند با بیش از 800 کانال ماهواره ای خصوصی دارای مجوز در دو دهه گذشته تبدیل کرده است.

از زمان راه اندازی کانال های تلویزیونی خصوصی در سال 1991 ، تلویزیون ملی هند “دارشان” با کاهش چشمگیر تماشاگران روبرو شده است ، تصمیم گرفت با این شبکه ها رقابت کند و برنامه های تجاری گسترده ای را ارائه دهد. و از آسیب های بازاریابی تجاری جلوگیری نشد ، بنابراین وی برای افزایش درآمد تبلیغات ، برنامه خود را شبیه به برنامه های شبکه های خصوصی طراحی كرد و بیشتر وقت خود را به برنامه های سرگرمی مانند سالن های سینما و پخش رویدادهای ورزشی ، از جمله كریكت اختصاص می داد. این تغییر در عمل باعث شده است که بسیاری از منتقدان اقدامات این گروه را به اختصاص دادن زمان پخش بیش از حد به بخش خصوصی نسبت دهند و فقط به نیازها و منافع مخاطبان ثروتمندتر بپردازند و به میزان کمتری در مواردی مانند آموزش ، بهداشت ، فقر ، و گرسنگی و انتقاد شدید نسبت به خودکشی.

مالکیت شرکت تغییر دیگری است که پس از بازاریابی ایجاد شده است. رشد سرمایه گذاری شرکت های غیر رسانه ای در رسانه های خبری بسیار مهم است.

به عنوان مثال ، شرکت املاک و مستغلات روزول چندین کانال تلویزیونی راه اندازی کرد. علاوه بر سرمایه گذاری در شرکت های غیر رسانه ای در بخش رسانه ، شرکت های رسانه ای در بخش غیر رسانه ای نیز سرمایه گذاری می کنند. به عنوان مثال ، DB2 ، صاحب بزرگترین روزنامه هند ، دینک باسکار ، یک شرکت استخراج معدن یا Asel Group تاسیس کرده است که با سرمایه گذاری در بخشهایی مانند بسته بندی ، آموزش و سرگرمی ، صاحب شرکت زی مدیا (اولین و بزرگترین شبکه خصوصی تلویزیون هند) است. ، و فلزات گرانبها و فناوری به یک غول تجاری جدید تبدیل شد.

ورود به زور در عرصه تلویزیون

فقدان قوانین منسجم برای مدیریت و مالکیت رسانه های خبری تلویزیون باعث شده تا گروه های مختلف از شرکت های ملی و بین المللی گرفته تا گروه های سیاسی ، افراد ثروتمند و خانواده ها صاحب رسانه شوند.

به عنوان مثال گروههای سیاسی بیشتر کانالهای پخش در چهار ایالت ، یعنی تامیل نادو ، تلگرام ، مالیم و کانادا را کنترل می کنند که بیش از یک سوم کانالهای تلویزیونی هند را تشکیل می دهند. در آندرا پرادش ، سیاستمداران فقط دو یا سه کانال را کنترل نمی کنند. بنابراین ، دلیل رشد شبکه های خبری پوشش خبری مخاطبان نیست ، بلکه انتشار نظرات و تبلیغات بازیگران قدرت است. این امر چنان گسترده شده است که به یک قانون نانوشته برای تازه واردان تبدیل شده است. آنها حتی با تأسیس یک کانال تلویزیونی اعلام آمدن می کنند.

اگر این پدیده از منظر حق آزادی بیان بررسی شود ، نباید مشکلی باشد. زیرا سیاستمداران نیز حق ابراز عقاید خود را دارند و صداهای مختلف می توانند یکدیگر را خنثی کنند. اما مشکل از آنجا بوجود می آید که از یک طرف ، این روند عرصه دموکراتیک را به نفع افرادی که به سرمایه های کلان دسترسی دارند و بازیگران کمتر ثروتمند را بیرون می کند اشباع می کند و از طرف دیگر پول ناگهانی سیاستمداران برای بازی آزار می دهد عموم. بازار: رسانه ها و احزاب بی طرف اخبار را از رقابت خارج می کنند.

رتبه بندی رسانه های هند مربوط به جریان قدرت و ثروت

چاكراوارتي ، فيلسوف و نظريه پرداز هندي ، يك مدل سه بعدي ارائه مي دهد كه براساس آن سيستم هاي رسانه اي هند را به سه دسته زير تقسيم مي كند:

1. سیستم های رسانه ای مستقیم حزب متعلق به گروه های سیاسی یا افرادی که علناً به یک حزب سیاسی وابسته هستند.

2. سیستم های رسانه ای چریکی غیرمستقیم که در آن گروه های سیاسی بر رسانه ها اعمال کنترل و نفوذ می کنند ، مانند انتشار تبلیغات و انتشار اخبار برانداز یا دروغ با پرداخت هزینه.

3. سیستم های رسانه ای شبکه رایج ترین نوع رسانه در هند هستند و مشخص نیست که چه کسی آنها را کنترل و کنترل می کند. در این سیستم ها ، بخش قابل توجهی از سرمایه از منابع غیرقانونی و مشکوک تأمین می شود ، اخبار پولی در آنها بسیار رایج است و آنها رویکردی مات و عمل گرایانه دارند. زیرا نیروی محرکه فعالیتهای آنها ایدئولوژی نیست ، بلکه ملاحظات سیاسی و اقتصادی کوتاه مدت و بلند مدت است.

رتبه بندی شده توسط رسانه های هند به وضوح نشان می دهد که آزادی بی قید و شرط رسانه های خصوصی در هند در خدمت بسیاری از آنها در جهت منافع سیاسی و اقتصادی صاحبانشان بوده است و آنها از استدلال منفعت طلبانه خود در محتوای رسانه های شخصی خود استفاده کرده اند.

انتهای پیام