سیاسیون جنبه‌های انقلابی‌گری را مشخص کنند

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران ، این روزنامه اطلاعات در آستانه چهل و یکمین سال تأسیس جهاد دانشگاهی با دکتر حمیدرضا طیبی ، رئیس جهاد دانشگاهی ، که از ابتدای این نهاد انقلابی حضور داشته است ، در مورد چالش های پیش روی علم و فناوری ، وجود بسیاری از مراکز تحقیقاتی و تأثیر تحریم ها در توسعه علم و فناوری. در مورد توسعه سیاست در مورد توسعه علم و فناوری و بحران آموزش و پرورش در همه سطوح و مرحله بعدی بحث کنید.

طبق اساسنامه جهاد دانشگاهی ، یکی از مهمترین وظایف این موسسه توسعه علم و فناوری در کشور است. در همین راستا ، بزرگترین چالش پیش روی علم و فناوری در کشور چیست و راه حل جهاد دانشگاهی برای حل این مشکلات چیست؟

با توجه به تجربه 40 ساله من در تمام فعالیتهای علمی و فناوری ، می توانم بطور قطعی بگویم که مشکل ما در علم و فناوری توانایی تولید علم و فناوری نیست ، زیرا ما در مراکز تولید علم و فناوری در مراکز تحقیقاتی خصوصاً جهاد دانشگاهی هستیم. ما توانایی تولید فناوری های کشور در سطوح مختلف را به روشی کاملاً علمی داریم.

مشکل اصلی ما این است که اراده عملیاتی کردن کشور بر اساس دانش و قدرت اقتصادی کشور برای اتکا به ظرفیت تولید پیشرفته علمی که می تواند تولید ما را در جهان رقابتی کند هنوز برقرار نشده است. چین نمونه ای است. وقتی تصمیم گرفت با توجه به بازار گسترده خود ، اقتصادی مبتنی بر تولید ملی ، قدرت و دانش محلی داشته باشد ، بخش کوچکی از بازار داخلی خود را به شرکت های خارجی واگذار کرد تا بتواند فناوری را به داخل کشور منتقل کند. سپس از طریق تماس با جهان ، وی موفق به صادرات این فناوری شد تا به دومین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل شود.

نکته مهم ، ارتباط چین با همه کشورهای جهان است. آیا با توجه به تحریم ها می توانیم وضعیتی مانند چین داشته باشیم؟

یكی از مشكلات كشورهایی كه سیاستمداران هنوز نتوانسته اند آن را حل كنند رابطه بین توسعه و انقلاب است. به هر حال ما یک انقلاب درست کردیم و شعارهایی کسب کردیم و ادعا می کنیم انقلابی هستیم اما سیاستمداران ما باید جنبه های این انقلاب را تعریف کنند. از یک طرف ، ما می خواهیم توسعه و پیشرفت را دنبال کنیم ، یکی از الزامات آن ارتباط مناسب با کشورهای غیر غالب است و از طرف دیگر می خواهیم انقلابی باشیم. سیاستمداران و نخبگان ما باید بگویند چگونه انقلابی باشیم و پیشرفت کنیم. در مقطعی چین تصمیم به تعریف این رابطه و تمرکز روی اقتصاد گرفت. بدون تغییر اصول. به عبارت دیگر ، چین در باورهای خود درباره ایالات متحده و سیستم هژمونیک تغییر چندانی نکرده است ، اما احساس کرده است که باید در حوزه اقتصادی فعالیت کند و بازار خود را با هوشمندی کامل به شرکت های بزرگ غربی برای انتقال فناوری و تسریع دانش و فناوری در این کشور ارائه دهد. بالا رفتن. نمونه های زیادی از شرکت های چینی در ایران داریم که پروژه هایی را می گیرند که دانش و فناوری ندارند ، اما با انتقال دانش و فناوری از غرب به کشورشان ، این پروژه ها را نیز انجام می دهند. بنابراین ، سیاستمداران طرفدار انقلاب باید در مورد منافع ملی کشور توافق کنند. زیرا حتی در مواجهه با تحریم ها ، می توانیم از فرصت های موجود برای ما استفاده کنیم و از ظرفیت تولیدی فناوری و منابع ملی که در وفور داریم ، بهره ببریم ، اما این منابع و امکانات به سمت تولید هدایت نمی شود.

اکنون که ما توانایی تولید هر دو علم و فناوری و منابع مالی لازم را داریم ، چرا در کشور ما چنین اتفاقی نمی افتد؟

این سؤال را از سیاستمدار بپرسید. من به عنوان یک محقق که عاشق انقلاب است ، اعلام می کنم که ما هیچ مشکلی واقعی در توسعه علم و فناوری در کشور نداریم ، اما ما برنامه ای برای پیشرفت نداریم و سرمایه گذاری و طراحی دانش لازم را برای بسیاری از صنایع خود تدوین نکرده ایم. شرکت های خارجی که اساساً این صنعت را برای ما طراحی کرده اند با آسیب کامل و یا هوشمندی کار کرده اند به گونه ای که تجهیزات دولتی را مصرف می کنند. اکنون می توانیم به سرعت نقایص خود را برطرف کنیم یا حداقل یک تجارت خارجی خوب را که هیچ مشکلی در اجرای آن ندارد ، کپی کنیم و بعد آن را ارتقاء دهیم و مالکیت آن را داشته باشیم ، اما این عقیده هنوز به دلیل سیاستمداران مختلف است. ، در کشور ایجاد نشده است.

همه سیاستمداران را نمی توان سرزنش کرد. یكی از مشكلات موجود در كشور ، مؤسسات موازی در علم و فناوری است ، مانند شورای Etaf ، معاون وزیر علوم و فناوری ، وزارت علوم ، دانشگاه ها ، شورای عالی انقلاب فرهنگی و غیره كه باعث كاهش اوضاع می شود.

شما کاملاً درست می گویید ، اما مشکل این است که هنوز اراده ای در کشور برای حل این مشکلات وجود ندارد. در صورت ایجاد این اراده ، برای پیشرفت و ساختار مناسب برای توسعه علم و فناوری برنامه ریزی شده است. این ساختار در جهان به عنوان سیستم ملی فناوری و نوآوری شناخته شده است ، که برنامه ریزی برای انتقال علم و فناوری را انجام می دهد و این همان کاری است که بزرگان سیستم و کشور ما باید انجام دهند.

کسی که این ساختار را طراحی می کند ، باید کار ملی را تقسیم کند و از کار موازی بین جهاد دانشگاهی و یک سری دانشگاه ها و مراکز علمی جلوگیری کند ، زیرا منابع محدود است. در این ساختار باید نقش وزارت صنعت در تعیین اولویت های صنعتی کشور با اقتصاد مقیاس در کشور تعریف شود تا مجوزهای توسعه کارخانه های فولادی ، اتومبیل ، فرش و غیره شامل نشود. آیا باید یک کارخانه فولادی با یک حیاط بسیار قوی داشته باشیم و با جهان رقابت کنیم ، یا باید چند کارخانه کوچک فولادی داشته باشیم که قادر به ایجاد حیاط نباشند؟ این سیاست هایی است که اراده به اجرا در خواهد آمد و این راهی است که جهان طی کرد ، اما چرا این امر محقق نمی شود ، ما نیز تعجب می کنیم.

من به یک نکته کلیدی اشاره کرده ام ، آن تعداد مراکز تحقیقاتی مختلف است که تعداد آنها صدها مرکز تحقیق و پژوهشکده در کشور است که بودجه عظیمی از دولت دریافت می کنند و هیچ نظارتی وجود ندارد و مشخص نیست که نتیجه تحقیقات آنها را از کجا خواهد برد.

بله؛ این اتفاق در کشور رخ می دهد و هیچ نظارت جدی وجود ندارد. یکی از ایرادات شورای عالی انقلاب فرهنگی این است که باید زمینه فرهنگ و صنعت در آنجا تفکیک شود. کارگران علم و فناوری باید کارهای تخصصی انجام دهند و دولت باید قبول کند که این شورای عالی وظیفه دارد سیاست هایی را تعیین کند و سیاست های آن باید بسیار بالغ باشد و دولت باید در اجرای آنها تلاش کند ، اما به نظر می رسد که این موضوع هنوز در کشور ما دارای اهمیت است. این اتفاق نیفتاد و قوه مجریه ما اعتقاد ندارد که سیاست گذاری باید در خارج از بدن او انجام شود بلکه در حضور او و با اکثر نخبگان کشور است و دولت باید آن را عملی کند.

در تدوین سیاستها ، با بسیاری از مؤسسات موازی از جمله شورای عالی انقلاب فرهنگی ، مجلس شورای اسلامی ، شورای اعتکاف ، مجمع تشخیص مصلحت نظام و غیره روبرو هستیم. آیا این کار موازی مانع تغییر اراده جدی نمی شود؟

با تشکیل سیستم ملی فناوری و نوآوری ، این همپوشانی ها ، موازی و مسئولیت های همپوشانی باید از بین بروند. ما همین مشکل را داریم و به همین دلیل است که در جلسه دکتر روحانی ، رئیس پژوهشگاه جهاد دانشگاهی در سال 93 ، قبل از سخنانش ، گفتم که یکی از اصلی ترین مشکلات توسعه صنعتی در کشور ، ناکارآمدی سیستم علم و فناوری است. سازمان هایی که ما پیشنهاد می کنیم وزارت علوم ، بهداشت ، معاون وزیر علوم و فناوری و دانشگاه هستند که نشسته اند و این مشکل را تشخیص می دهند. دکتر روحانی موافقت کرد و پیشنهاد ما را به مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری ارائه کرد ، اما متأسفانه پیگیری نشد.

در هر صورت ، این بیماری باید خیلی سریع اتفاق بیفتد و با اعلام آن به رهبران نظام ، باید در مورد اصلاح این سیستم فکر کنیم ، در غیر این صورت این موازی ها و مداخلات باعث می شوند وضعیت یکسان نباشد.

بحث علم و فناوری رابطه بسیار نزدیکی با حوزه فرهنگ و اندیشه دارد. تا زمانی که علم و تفکر فناوری در جامعه نهادینه نشود ، همه چیز از بین می رود. غربی ها نیز وقتی پیشرفت کردند در زمینه فرهنگ و اندیشه پیشرفت کردند. متأسفانه در کشور ما علاقه به حوزه اندیشه و فرهنگ بسیار کم است. آیا این را نقص در ناکارآمدی علم و فناوری می دانید یا نه؟

این بحث درست است و باید از خانه شروع شود و سپس به آموزش و دانشگاه ها برود. این موضوعات را نمی توان به عنوان یک منطقه واحد دید. جامعه مانند هرج و مرج است که همه باید از بین بروند. وقتی به فرزندم می گویم کار ، تلاش ، درس ، قانون و علم اصل و ارزش است ، اما من به عنوان یک پدر ، این موارد را متوجه نمی شوم ، فرزند من به من نگاه می کند و به آنها احترام نمی گذارد ، یا وقتی در مورد شایستگی صحبت می کنیم ، اما شخصی را که در شرایط غیر تخصصی رها می کنیم یا از دانش اجاره ای بدون دانش کافی برای خواندن و نوشتن استفاده می کنیم. واضح است كه فرزندان ما از پارادوكس رنج خواهند برد.

ما باید جامعه را طوری طراحی کنیم که همه چیز به درستی با هم حرکت کند. بنابراین وقتی می گوییم شما در حال نوشتن برنامه پیشرفت هستید ، باید همه چیز را با هم نگاه کنید ، ابتدا سند توسعه فرهنگی را برای کشور بنویسید ، سپس سند علم و فناوری ، سند اجتماعی برای توسعه اجتماعی و سند توسعه سیاسی؛ این حرکت همزمان آن است که اقتصاد دانش بنیان و مبتنی بر عدالت را تضمین می کند.

آموزش و پرورش در سطوح مختلف ، از آموزش گرفته تا دانشگاه ، در بحران است. در حال حاضر جامعه از ریاضیات و علوم پایه استقبال نمی کند ، علاقه ای به دانشجویان در علوم انسانی وجود ندارد ، بیشتر دانشجویان علاقمند به شرکت در علوم تجربی هستند و تعداد داوطلبان برابر است با ریاضیات و علوم انسانی. به نظر شما مشکل از کجاست که ما به این نقطه رسیده ایم و در آینده نزدیک با فاجعه صنعت و توسعه صنعتی روبرو خواهیم شد؟

چرا دانش آموزان به ریاضی علاقه ندارند؟ زیرا هیچ شغلی برای این رشته وجود ندارد و بسیاری از مهندسان ما بیکار هستند. اگر بگویم که بسیاری از مهندسان ما ماهر نیستند ، این موضوع دیگری است ، اما من شخصاً فکر می کنم دانشگاه های ما نیروی کار بسیار خوبی را آموزش می دهند زیرا همین نیروی کار هنگام مهاجرت به خارج از کشور بسیار موفق هستند. به عبارت دیگر ، مسئله این است که شما به دانش آموز می گویید که ریاضیات خوب است و او واقعاً به آن اعتقاد دارد ، اما او با این سؤال روبرو است ، اگر ریاضی خوب است ، چرا مهندسین ما بیکار هستند؟ اوضاع در حوزه تجربی فرق می کند و از آنجا که پزشک با جیب های مردم و بودجه کلان دولت و نیمه دولت سرو کار دارد ، همه موافق هستند که پایان مطالعه در این زمینه خوب است و گرایش بیشتر در این راستا است.

بعد از انقلاب بیش از 2500 دانشگاه و دانشکده تأسیس کردیم ، برای کسب سود و دولت تا علمی و کاربردی و غیره که همه آنها به دنبال دریافت مدرک هستند. این امر به میزان قابل توجهی سطح سواد در کشور را کاهش داده است. آیا این مستند و گسترش بی حد و حصر دانشگاه را مانع پیشرفت علم و فناوری در کشور می دانید یا نه؟

اگر می خواهیم اقتصاد کشور مبتنی بر اقتصاد دانش بنیان باشد ، باید فردی تحصیل کرده داشته باشیم. اگر سواد تبدیل به یک هنجار شود ، جایی برای مستند سازی وجود ندارد ، اما وقتی که افزایش حقوق با توجه به نوع درجه مشخص می شود ، اتفاق می افتد که صدها مجموعه پایان نامه و مقاله برای شما در خیابان انگابل نوشته می شود و به یک درجه جعلی و کیفیت پایین تبدیل می شود. این در کشور اتفاق می افتد وقتی که ما ارزش علمی نداریم و به دنبال صنایع رقابتی نیستیم. با این حال ، سیستم علم و فناوری باید به درستی طراحی شود ، مانند چین ، مالزی ، کره و ژاپن. البته ارتباط با جهان نیز مهم است ، اما پایه و اساس طراحی صحیح است. ببینید چگونه صنعت خودروی کره ای خود را در سراسر جهان تأسیس کرده و برای توسعه اتومبیل های با کیفیت بالا تلاش کرده تا وارد بازار جهانی شود و موفق شود.

بین زمین و آسمان بین میل و واقعیت فاصله وجود دارد. اکنون آرزوهایمان را بالا می بریم. راه حل واقعیت چیست؟

نکته جدی من این است که توسعه نیازهای خاص خود را دارد و انقلابی الزامات خاص خود را دارد. ما باید بنشینیم و بین این دو ارتباط برقرار کنیم و اگر عده ای به دنبال انقلاب هستند و برخی به دنبال توسعه هستند ، به جایی نخواهیم رسید. ما باید به گونه ای عمل کنیم که تمام انرژی خود را برای برقراری ارتباط با جهان بجز این دو کشور خاص داشته باشیم و اگر دولت دیگری به قدرت برسد ، با سیاست های دولت قبلی منافاتی نخواهد داشت و برنامه های یکدیگر را می پذیریم. قضیه نباید به این صورت باشد که دولت برنامه توسعه را اجرا می کند و دولت دیگری می گوید که این طرح علیه انقلاب اسلامی طراحی شده است. امکان ندارد که دو گروه از انقلابیون به این شیوه رفتار کنند. به نظر می رسد روشنفکران مردمشان عقب نشینی کرده اند و تعدادی از افراط گرایان از هر دو طرف ، که اغلب به خاطر منافع شخصی و نه منافع کشور تمایلی به سازش بین دو گروه ندارند. زیرا اگر روشنفکران مردم و نخبگان صحبت می کنند ، دیگر جایی برای کسانی که لباس انقلابی می پوشند وجود ندارد تا از آنها تشویق کنند. شعار می دهیم اما نمی گوییم چگونه می توان این شعارها را عملی کرد.

نقش جهاد دانشگاهی در توسعه علم و فناوری چیست و در سال گذشته چه اقدامات عملی برای دستیابی به این شعارها برداشته اید؟

ما مأموریت اصلی خود را الگویی برای پیشرفت علم و فناوری و آثار برجسته در این زمینه می دانیم؛ به خصوص تحقیقات کاربردی و تبدیل آن به علم و فناوری برای ایجاد اعتماد به نفس در مردم ما ، به ویژه نسل جوان دانشگاهی ، و این دانش که پتانسیل اتفاقات عالی در کشور وجود دارد. نمونه ای از زمان تأسیس دانشگاه جهاد دانشگاهی در سال 1959 است. جهاد موفق شد خیلی سریع در موسسه تحقیقات رویان در سلول درمانی علوم را به فناوری تبدیل کند. امروز ما یک کلمه جدید در زمینه بیماری پارکینسون در جهان داریم و درست است که دو یا سه کشور دیگر روی این موضوع کار می کنند ، اما ما در این زمینه نیز کارهای جدیدی انجام می دهیم. ما ثابت کرده ایم که می توانیم بر روی مرزهای علم حرکت کنیم. در زمینه صنعت نیز ما برای تولید فن آوری مورد نیاز صنعت و مشکلات آن تلاش می کنیم. در صنعت نفت ما فناوری های بسیاری تولید کرده ایم که وارد این صنعت شده و در رقابت های خارجی استفاده می شود. حال اگر از این فرصت ها استفاده نشود ، در طراحی و برنامه ریزی مشکلی وجود دارد که آنها بروند و تا زمان تحقق شرایط ، خریدهای خارجی انجام دهند. ما در این زمینه نماینده و عملکرد خوبی داشته ایم. وقتی کار خوبی انجام داده اید ، برای کار بهتر بهتر بودجه بیشتری نیاز دارید و قرارداد باید حرفه ای باشد. برای اثبات این نکته نباید 10 سال طول بکشد.

مقام معظم رهبری به شدت بر استفاده از فناوری محلی تأکید می کنند و تأکید می کنند که اگر ما آن را درون فناوری تولید کنیم ، نباید وارد شود. این اجرای مقام معظم رهبری چقدر خوب اجرا شده است؟

من فکر می کنم بیش از 80٪ موارد ، اگر آنها برای خریدهای خارجی باز باشند ، مدیران ما این کار را انجام داده اند و جهت گیری آنها استفاده از فناوری خارجی است و دلیل آن هم این است که در کشورهای دیگر نیز آسیب و عدم اعتماد به نفس وجود دارد. این طور نیست که مدیران ما تنها کسانی نیستند که به خودشان اعتقاد داشته باشند و به دنبال خریدهای خارجی برای منافع شخصی هستند. بخش دیگر این است که گروه اختلاف ما همیشه باعث می شود که وقت خود را در پروژه ها از دست بدهیم و وقت خود را جبران کنیم ، زیرا منابع داریم ، به سمت خریدهای خارجی می رویم. علاوه بر مبارزه با فساد و جستجوی اجاره ، سایر کشورهای توسعه یافته ارزهای ملی خود را کم ارزش کرده اند و قیمت ارز خارجی را افزایش داده اند تا خریدهای خارجی سودآور نباشد.

اکنون این اتفاق در کشور ما افتاده است و ارزش پول ملی ما به شدت کاهش یافته است.

درست است ، اما اتفاقی افتاد.

به هر حال این اتفاق افتاد.

هم اکنون علاقه فزاینده ای به فناوری های محلی وجود دارد ، اما دیگر هیچ پولی برای فعال سازی این پروژه ها باقی نمی ماند ، اما کشورهایی که موفق به پیشرفت شده اند هوشمندانه خرج کرده و ارز محدود خود را برای زیرساخت ها خرج کرده اند. در کشور ما هیچ برنامه ای برای کاهش ارزش ملی پول ملی برای افزایش صادرات یا پیگیری صنعت وجود ندارد.

به نظر شما عدم اعتماد بین صنعت و مراکز علمی مانع همکاری خوب دو بخش است؟

وقتی طراحی ما نادرست است ، عدم اعتماد به نفس وجود دارد. نباید انتظار داشته باشیم که دانشگاه مشکل روز صنعت را حل کند. و با جدیدترین فناوری های دنیا. ابزارهای دانشگاه دانشجویان کارشناسی ارشد و دکترا هستند. این دانشگاه در زمینه آموزش نیروی انسانی کار خوبی انجام می دهد اما در بخش تحقیقات و توسعه تعدادی از دانشجویان و اساتید و یک آزمایشگاه کوچک حضور دارند. نباید انتظار داشت که این دانشگاه مشکل صنعت را حل کند. برای اینکه آنها بتوانند کارهای تحقیقاتی را برای حل مشکل پروژه خود انجام دهند ، باید صنایع بزرگی داشته باشید که واحدهای تحقیقاتی و متخصصان خود را دارند. اما ما انتظار داریم که دانشگاه مشکل صنعت را حل کند. وی ادامه داد: اگر صنعت ما رقابتی شود و بتواند به سمت مشکل خود برود ، می تواند از نیروی کار خوب در دانشگاه ها استفاده کند و فناوری های نسل سوم و چهارم را برای دانشگاه سفارش دهد تا دانشجوی دکتری بتواند در پروژه های خود فارغ التحصیل شود.

انتهای پیام