۷۵ سال «نکبت» – دیباروز

به گزارش دیباروز، واژه «نکبت»، یادآور دو خاطره بسیار بد در حافظه فلسطینی‌ها و افکار عمومی است: نخست تشکیل رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۸ و دوم اخراج بیش از ۸۰۰ هزار فلسطینی از وطن خود در آن مقطع زمانی. روز نکبت نه تنها نماد فاجعه‌ای است که در آن سال بر سر سرزمین فلسطین آمد بلکه نمایانگر سختی‌ها و معضلاتی است که طی چندین دهه گذشته به این ملت تحمیل گشته است.

در واقع «یوم النکبه» روایت یک تراژدی انسانی است که تخریب بخش اعظمی از بنیان‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی و حقوقی فلسطینی‌ها را درپی داشت تا راه برای اعلام موجودیت یک رژیم نامشروع گشوده شود. تخریب بیش از ۶۷۵ شهر و روستا، اشغال مناطق فلسطینی ‌نشین و تبدیل آنها به شهرک‌های صهیونیستی، اخراج فلسطینی‌ها، نابودی میراث و آثار هویت ملی فلسطین و جایگزینی نام‌های عربی مکان‌ها با نام‌های عبری از جمله اقدامات رژیم اشغالگر از سال ۱۹۴۸ تاکنون است.

امروز هفتاد و پنجمین سالروز نکبت با تحولات بزرگی همراه شده است که مسئله فلسطین را بار دیگر در مرکز توجهات جهانی و بین‌المللی قرار داده است و شرایط را برای رژیم صهیونیستی بیش از پیش بحرانی کرده است.

از جمله مهم‌ترین این تحولات حملات موشکی چندجانبه و ترکیبی ماه رمضان به رژیم صهیونیستی بود که در واکنش به هتک حرمت مسجدالاقصی و از نوار غزه، جنوب لبنان و همچنین بلندی‌های اشغالی جولان صورت گرفت؛ حملاتی که چند دستاورد پیشبینی شده نظامی و یک دستاورد دور از انتظار را برای مقاومت فلسطین به همراه داشت.

دستاورد نظامی این حملات چند جانبه پاسخ دندان شکن به یورش‌های روزانه صهیونیست‌ها و شهرک نشینان تندرو آن به مسجدالاقصی و جنایات آنها علیه فلسطینی‌ها در قدس، تحمیل بازدارندگی به این رژیم و مهمتر از آنها وحدت جبهه‌های مقاومت منطقه بود. اما دستاوردی که شاید کمتر کسی آن را پیش‌بینی می‌کرد این بود که این حملات و به دنبال آن حملات موشکی ۱۲ اردیبهشت از نوار غزه به شهرک‌های صهیونیست نشین منطقه غلاف غزه و به پس از آن ناتوانی ارتش رژیم صهیونیستی و سامانه پدافندی مشهور «گنبد آهنین» در دفع این حمله، به شکل‌گیری یک اختلاف شدید میان هم‌پیمانان تندرو بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل در ائتلاف دولتش منجر شد.

عمق اختلافات شکل گرفته میان نتانیاهو و ایتامار بن گویر، وزیر تندرو امنیت داخلی در پی حملات مقاومت تا جایی پیش رفته است که حزب لیکود و «عوتسما یهودیت» (قدرت یهود) یکدیگر را تهدید به قطع همکاری در ائتلاف کابینه کرده‌اند.

در نتیجه آنچه پس از ۷۵ سال نکبت، امور را برای رژیم صهیونیستی پیچیده‌تر می‌کند این است که این رژیم در باتلاقی از شکاف و اختلافات بی‌سابقه از یک جهت میان اپوزیسیون و دولت و از جهت دیگر میان خود اعضای ائتلاف کابینه فرو رفته است؛ بحرانی که فروپاشی اتحاد و توان بازدارندگی آن در مقابل مقاومت را به همراه داشته است.

شعله‌ور شدن مقاومت در برابر رژیم اشغالگر در تمام مناطق فلسطین و متعاقب آن حمایت‌های مردمی عربی ـ اسلامی و بین‌المللی و همچنین فعالیت گسترده همبستگی در جهان عرب و اسلام و سراسر جهان دستاورد هفتاد و پنج سال نکبت است که نشان می‌دهد دل بستن این رژیم به نقش توافقنامه‌های عادی سازی روابط با برخی کشورهای عربی برای خارج کردن مسئله فلسطین از مرکز توجهات عربی ـ اسلامی و بین‌المللی بی‌نتیجه بوده است.

علاوه بر این، شرایط این روزهای سرزمین‌های اشغالی نیز بسیار ویژه است و رزمندگان فلسطین با هر وسیله‌ای پاسخ جنایات بی‌شمار صهیونیست‌ها را می‌دهند و همین امر شرایط ویژه‌ای را برای صهیونیست‌ها رقم زده است؛ زیرا تا پیش از این صهیونیست‌ها بیشتر در جنوب سرزمین‌های اشغالی و در منطقه غزه با فلسطینی‌ها درگیر بودند، اما هم اکنون کرانه باختری در شرق فلسطین اشغالی به دلیل مسلح شدن جوانان آن به کانون درگیری و کمینگاهی برای صهیونیست‌ها تبدیل شده و خواب راحت را از چشمان آنها گرفته است.

با توجه به نتایج مقاومت طی ۷۵ سال نکبت، امروز نیز مقاومت و وحدت میان گروه‌های فلسطینی بهترین گزینه‌ ملت فلسطین در مبارزه با رژیم کودک‌کُش و غاصب صهیونیستی است؛ چراکه صهیونیست‌ها به هیچ وجه حقوق بشر و طرح‌های دموکراتیک را درک و مراعات نمی‌کنند و مقاومت به شیوه فعلی بیش از هر زمان دیگری می‌تواند ملت فلسطین را به مرحله نهایی و آرمانی خود برای آزادسازی سرزمین اشغال شده‌شان نزدیک سازد.

انتهای پیام