آتش در زاگرس، آتش بر جان ایران است

در تالاب ها رشد زیاد علف های هرز در بهار و خشک شدن در اواخر بهار خطرات را افزایش می دهد و در خشکسالی کمبود رطوبت خطرناک است. از میان این عوامل ، می توان بسیاری از آنها را اصلی ترین عامل آتش سوزی در طبیعت کشور دانست.
در ایران به ندرت می توان یک عامل طبیعی (مانند صاعقه) را برای شروع آتش سوزی پیدا کرد ، واقعیت این است که انسان به طور مستقیم یا غیرمستقیم باعث آتش سوزی در جنگل ها و چمنزارها می شود. آتش توسط شکارچیان ، طبیعت گردان و دامداران روشن می شود و پس از استفاده کاملاً خاموش نمی شود ، برخی از زباله ها مانند شیشه که می تواند نور خورشید را متمرکز کند ، سوزاندن بقایای باقی مانده در مزارع پس از برداشت محصول ، فعالیت غیرقانونی کارگران معدن زغال سنگ و تغییر آب و هوا ریخته می شود. یا اختلافات شخصی و انتقام از جمله دلایل آتش سوزی های طبیعی است.

بد نیست در اینجا فاکتور “موریانه” را ذکر کنیم. دهها میلیون دام در کوههای زاگرس چرا می کنند ، جایی که ده ها هزار دامدار غذا ، چای و آب گرم خود را اغلب با سوزاندن بوته ها ، بوته ها و شاخه های درخت درست می کنند. در کشوری با منابع عظیم نفت و گاز ، این نوع تأمین سوخت واقعاً غیرموجه و شرم آور است. سوزاندن بسیاری از گیاهان و شاخه ها هر روز توسط ده ها هزار دامدار (و همچنین اقدام مشابه توسط تعداد زیادی از گردشگران) عاملی است که مانند موریانه ها جنگل ها و مراتع ما را می بلعد و تأثیر جامع و طولانی مدت آن بیشتر از این است از آتش سوزی های بزرگ دادن چراغ های نفتی یا گازی به دامداران و ایجاد سیستم های سوختی کارآمد برای آنها نه تنها می تواند باعث سوختن موریانه ها در طبیعت شود ، بلکه می تواند از درصد زیادی از آتش سوزی در مقیاس بزرگ جلوگیری کند.

از طرف دیگر، تجربه سازمان های غیردولتی در جذب همکاری و آموزش حامیان مالی نشان داده است که این گروه می توانند نقشی اساسی در پیشگیری از آتش سوزی و مهار آتش داشته باشند. در این سال ، در چندین قسمت از زاگرس (به عنوان مثال ، در روشنکوه ، استان فارس) چوپانان و سایر گروه های محلی از ابتدا با کمک کوله پشتی یا آتش بازی و دمنده هایی که توسط فعالان محیط زیست تهیه شده بود ، توانستند آتش سوزی کنند. اگر انگیزه هایی برای دامداران و گروه های روستایی در نزدیکی مناطق حریق که معمولاً در اطفا حریق مشارکت دارند وجود داشته باشد بسیار مثر خواهد بود. به عنوان مثال ، اهدای کفش کوهنوردی ، کوله پشتی ، چراغ های جلو ، لباس مناسب و حسب مورد ، صدور گواهینامه می تواند در تعامل جوامع محلی بسیار مثر باشد. در مواردی که سازمان های غیردولتی و گروه های محلی با جلب کمک های مردمی توانسته اند چنین وسایلی را تهیه کنند ، دیدیم که فعالیت های اطفا fire حریق به طور چشمگیری مثرتر بوده است.

نکته مهم دیگر نیاز به مشارکت نیروهای نظامی در فعالیت های اطفا حریق است. مطابق قوانین و رویه های موجود ، ستاد مدیریت بحران و مقامات منابع طبیعی موظفند برای کمک به آنها از ارتش کمک بخواهند. با این حال ، گاهی اوقات (شاید به این دلیل که آنها می خواهند عدم موفقیت خود را در جلوگیری یا مهار آتش نشان دهند) درخواست ارائه نمی شود یا به تأخیر می افتد و آتش بزرگتر می شود. واضح است که این مسسات و همچنین نیروهای هلال احمر باید به بالگردهای ویژه ، هواپیماهای اطفا حریق و سایر تجهیزات پیشرفته مجهز شوند.

آتش سوزی در جنگل ها و مراتع آسیب زیادی به خاک و منابع آبی وارد می کند ، اما اگر این مناطق پس از آتش سوزی محافظت شوند ، طبیعت با سرعت خوبی بهبود می یابد. تحقیقات و مشاهدات عینی نشان داده است که چمن های “آوانگارد” معمولاً در سال اول پس از آتش سوزی ، گونه های دیررس در سال دوم و سوم و بوته ها و گونه های درختی پس از سه یا چهار سال به خوبی رشد می کنند. عملیاتی مانند کاشت نهال بومی و مالچ پاشی می تواند بعد از حدود ده سال صورت یک منطقه را به طرز چشمگیری تغییر شکل دهد. لازم است چندین سال از مناطق سوخته در برابر گزش دام محافظت شود و اجازه ندهید آنها توسط کشاورزی و زمین خواری اشغال شوند. در این حالت انگیزه کسانی که احتمالاً عمداً آتش به زمین می زنند ضعیف شده و نقشه ناجوانمردانه آنها خنثی می شود.

* نماینده محیط زیست

4747