داستان فیلم های سروش صحت از کجا نشأت می گیرد؟

به گزارش دیباروز اعتماد نوشت: جدیدترین ساخته سروش صحت با نام «صبحانه با زرافه ها» این روزها در سینماهای کشور نمایش داده می شود. فیلمی که بازیگران شناخته شده ای همچون بهرام رادان پژمان جمشیدی هوتن شکیبا هادی حجازی فر و بیژن بنفشه خواه را دارد و قصه آن درباره چند دوست است که در شب عروسی یکی از آنها با اتفاقی غافلگیرکننده مواجه می شوند و همین موضوع آزمونی سخت را پیش پای آنها می گذارد. «صبحانه با زرافه ها» در ادامه کارهای صحت فضایی کمدی و سرخوش دارد اما به شادی صرف اکتفا نمی کند و مخاطب را در طول تماشای فیلم به فکر و تأمل دعوت می کند. کارگردان دراین فیلم از تفاوت دیدگاه آدم ها صحبت می کند و نحوه برخورد هر کدام از آنها با مشکلی که برای شان به وجود آمده را نشان می دهد اما در نهایت می گوید با وجود اختلاف اگر میان آدم ها بخشندگی وجود داشته باشد جلوی بسیاری از معضلات و مشکلات گرفته می شود. صحت می گوید: فکر می کنم آدم ها با کمی انعطاف خویشتنداری و بخشندگی می توانند راحت تر کنار هم زندگی کنند مگر آنکه دلایل اختلاف عقیده بنیادین و ریشه های اختلاف عمیق داشته باشند. گفت وگوی ما با سروش صحت پیش روی شماست.

به نظر می رسد از فلسفه خاصی در ساخته های تان پیروی می کنید خصوصا در سه اثر اخیرتان «جهان با من برقص» و «مگه تموم عمر چند تا بهاره» و فیلم «صبحانه با زرافه ها» . چنین نگاه بیشتر نمود دارد نظر شما چیست؟

فکر می کنم بیشتر آدم ها در این دنیا جهان بینی ای دارند. بدون جهان بینی در این دنیای بزرگ آدمیزاد گنگ و گیج است. راستش وقتی جهان بینی داریم هم خیلی وقت ها گیج می شویم و نمی دانیم چه کنیم چه برسد به اینکه نگرش خاصی نداشته باشیم. به نظرم جهان بینی مثل چراغی جلوی پای آدم را روشن می کند ولی بی شک در طول زمان نگاه ما به دنیا مثل خودمان تغییراتی خواهد داشت. چیزهایی به جهان بینی آدم اضافه می شود و چیزهایی کم می شود و گاهی نگاه ما به مقوله هایی کاملا تغییر می کند.

فلسفه شما چیست؟ یک جور نگاه خیام وار «دم را غنیمت شمار» به صورت کلی بر فیلم های شما حاکم است. جهان فکری شما درباره چیست؟

واقعا نمی توانم اسمی بگذارم یا با یک جمله در این باره توضیح دهم ولی حتما هرچه دیده ام و شنیده ام و خوانده ام روی من تاثیر گذاشته و حاصل این تاثیرات و تفکرات جهان بینی ام را ساخته است. جهان بینی ای که در آن تحت تاثیر خیلی از بزرگان بوده ام. از خیام و حافظ و سعدی و مولوی گرفته تا تائوت چینگ چینی.

انگار از یک جور نگاه مینی مالیستی در ساخته های تان پیروی می کنید؛ موافقید؟

نمی دانم اسمش چیست؛ ولی کارهای سال های اخیر من و ایمان صفایی حاصل نوع نگاه ما به زندگی در این سال هاست.

داستان های شما از کجا گرفته می شود؟ قصه هایی که برای سریال ها یا فیلم های تان انتخاب می کنید نشأت گرفته از کجاست؟

از همین جایی که زندگی می کنیم. از تجربیات و دریافت های شخصی من و ایمان صفایی. ما با هم حرف می زنیم گاهی خاطرات ما یا اطرافیان مان را با هم قاطی می کنیم و داستانی ساخته می شود. اگر فیلمی ببینیم یا کتابی بخوانیم یا معاشرتی داشته باشیم که روی ما تاثیر بگذارد آن تاثیر وارد نگاه و کار ما می شود. مطمئنا و بی شک معضلات و مشکلات و وقایع جامعه ای که در آن زندگی می کنیم از آبشخورهای مهم ماست.

درباره «صبحانه با زرافه ها» صحبت کنیم؛ آیا این فیلم ممکن است برگرفته از داستان واقعی باشد؟

خیر درواقع نشأت گرفته از همان فضایی است که من و ایمان دوست داریم. مثلا اگر جمع دوستانه ای هست و مشکلی پیش می آید ما دوست داریم ببینیم نحوه برخورد هرکدام از آدم های این جمع با مشکل ایجاد شده به چه صورت است چون هر آدمی می تواند نماینده یک نوع نگاه و نحوه زندگی باشد و البته فکر می کنم آدم ها حتی اگر باهم اختلاف عقیده و سلیقه داشته باشند با کمی انعطاف خویشتنداری و بخشندگی می توانند راحت تر کنار هم زندگی کنند مگر آنکه دلایل اختلاف عقیده بنیادین و ریشه های اختلاف عمیق باشند.

مخاطبان شما دو گروه هستند یک سری بسیار فیلم رادوست دارند و یک سری نقطه مقابل هستند یعنی تعبیر صفر و صدی. متوجه این دو طیف شده اید؟

بله .

یکجور دو دستگی خاصی بین مخاطبان فیلم شما وجود دارد. درباره «جهان با من برقص» هم همین جور بود.

بله؛ درباره «مگه تمام عمر چند تا بهاره» «شمعدانی» و حتی «لیسانسه ها» هم همین طور بود.

چرا؟

نمی دانم؛ طبیعتا عده ای جهانی که من و ایمان می سازیم را دوست دارند و با آن ارتباط برقرار می کنند و عده ای آن را دوست ندارند.

درباره ساختار فیلم تان صحبت کنیم که به نظر می رسد با قصه کاملا مطابقت دارد و بداهه ندارد. آن طور که بعضی عوامل تعریف می کردند سوای از اینکه کار کردن با شما را خیلی دوست داشتند اما انگار کارگردان سختگیری هستید؟

اگر گفتند کار کردن با من را دوست دارند لطف داشتند. سر کار معمولا به ما خیلی خوش می گذرد و فضایی دوستانه داریم. اما اگر از سختی کار گفته اند احتمالا برای این است که من روی نحوه ادای دیالوگ ها و کم و زیاد شدن کلمات کمی حساس هستم.

درباره انتخاب بازیگران صحبت کنیم خیلی ها می گفتند ممکن است بازیگران را دوستانه انتخاب کرده باشید یعنی بازیگران براساس دوستی انتخاب شده باشند تا بر اساس استعدادشان.

نمی توانم بگویم این حرف درست است چون از بازیگرانی استفاده می کنم که به نظرم توانایی بسیار زیادی دارند و البته بعد از یک کار باهم دوست می شویم و خب چون بازیگران توانایی هستند طبیعتا باز هم سراغ آنها می روم. و این باعث می شود به نظر بیاید که از دوستانم استفاده می کنم.

منتقدان به بعضی دیالوگ های شما انتقاد دارند؛ مشخصا عبارت شوخی جنسی را به کار می برند. نظر شما چیست؟

می شود یک نمونه اش را بگویید؟

به شخصه چنین شوخی به یاد ندارم؛ شاید دوپهلو مطرح شده باشد.

ببینید واقعیت را بگویم اینکه من شوخی جنسی مستقیم را اصلا دوست ندارم اما شوخی در پرده و چندپهلو استفاده می کنم .

دو پهلو؟

دوپهلو سه پهلو چهار پهلو پنج پهلو هرچه پهلوها بیشتر بهتر اینجور شوخی ها را دوست دارم اما شوخی مستقیم که اشاره ای به چیزی باشد واقعا نمی پسندم و امیدوارم موردی نبوده باشد. فکر می کنم حتی شوخی های چندپهلو هم باید سر جایش بنشیند نه اینکه به فیلم تحمیل شود.

متاسفانه عده ای عادت کردند که به فضای فیلم های کمدی حمله می کنند. انگار که چون کمدی است پس بد است و…

لابد سلیقه شان جور دیگری است. فکر می کنم باید به سلیقه های مختلف احترام گذاشت.

به نظرم فیلم «صبحانه با زرافه» و حتی «جهان با من برقص» فیلم های کمدی محترمی هستند مهرجویی وار ساخته شده به بیننده احترام می گذارد دیدگاه فلسفی دارد به رغم اینکه مخاطب را به خنده می آورد او را به فکر هم دعوت می کند نمی توان لفظ مبتذل را درباره این فیلم به کار برد و نباید با کارهای کمدی دیگر قیاس شود. وقتی فیلم را می ساختید نگرانی نداشتید که با کمدی های دیگر قیاس شود؟

خیر؛ نگران نبودم ولی اینکه شما به فیلم های من «مهرجویی وار» گفتید خیلی برایم ارزش دارد و افتخار بزرگی است.

نگاه مینی مالیستی شما مرا یاد فیلم های عباس کیارستمی می انداخت.

از کارگردان های مورد علاقه من صحبت می کنید؛ مهرجویی و کیارستمی اسطوره های ذهنی من هستند و من دیوانه وار دوست شان دارم و امیدوارم از آنها تاثیر گرفته باشم و در کارم به گرد پای این بزرگواران برسم. من و ایمان با حساسیت و وسواس فیلمنامه را می نویسیم و سعی می کنیم از زندگی واقعی کمک بگیریم.نظرم این است که در زندگی غم و شادی افسردگی و سرخوشی موفقیت و شکست کنار هم هستند. لحظاتی هست که آدمیزاد غمگین است اما همان لحظه اتفاق خنده داری پیش می آید و خنده اش می گیرد. ما از چنین احساسات و لحظه هایی در کارهای مان استفاده می کنیم.

وقتی فیلم را می دیدم این پرسش در ذهنم به وجود آمده بود که ممکن است سروش صحت به دنیای مردان علاقه بیشتری داشته باشد؟

خیر ولی بر حسب قضا و قدر خودم مرد هستم و دنیای مردان را بیشتر می شناسم.

یکی از ویژگی های فیلم شما این است که به زور از مخاطبان خنده نمی گیرید.

امیدوارم این طور باشد.

درباره این نکته صحبت می کنید؟ موقع تمرین به این نکات می رسید؟ به عنوان مثال کلمه دارک آقای حجازی فر با اینکه فقط یک کلمه بود ولی با خنده بالای مخاطبان در سالن سینما همراه بود.

خیلی خوشحالم از این نکته ای که می گویید.واقعیت اینکه موقع نوشتن با ایمان برای دیالوگ ها وسواس زیادی داریم. و اگر مخاطب از این دیالوگ ها خوشش بیاید قطعا خیلی خوشحال می شویم.

شوخی ها برگرفته از تجربیات شخصی است؟

خیلی از آنها.

جناب صحبت یکی از مشخصه های فیلم شما پرداخت به طبقه متوسط است. یعنی قصه و داستان سریال ها و فیلم های شما پیرامون آدم های متوسط جامعه یا متوسط رو به بالاست. چرا بیشتر درباره آدم هایی از طبقه متوسط اجتماع فیلم می سازید؟ چرا بیشتر این طبقه منظور نظرتان است؟

احتمالا چون من و ایمان هردو از اعضای همین طبقه هستیم ..

چند روز پیش مطلبی می خواندم که نویسنده نگران بود سروش صحت دچار تکرار در ساخته هایش نشود.

امیدوارم به دام تکرار نیفتم و قطعا تلاشم را خواهم کرد.

اما کارهای تان امضای شخصی دارد.

بالاخره تمام این کارها را من و ایمان می نویسیم و من می سازم. طبیعی است که از نگاه واحدی سرچشمه می گیرد.

ممکن است تغییر ژانر بدهید؟

بله ممکن است؛ به فکر ساختن سریالی در ژانری دیگر هستم .

درباره استقبال مخاطبان کمی برای ما صحبت می کنید؟

من بازخوردهای خیلی مثبتی داشته ام. شاید چون کسانی که فیلم را دوست داشته اند با من صحبت کرده اند یا به من پیام داده اند و کسانی که فیلم را دوست نداشته اند از سر لطف یا مهربانی کمتر نظرشان را به من انتقال داده اند.

کنار هم قرار گرفتن چند کمدی در اکران سینماها خوب نیست و باعث آسیب می شود. کسی از من پرسید چرا به صورت قطاری فیلم های کمدی اکران کردند؟ خب چه کاری است صبحانه با زرافه ها را برای عید می گذاشتند؟

واقعا این مسائل به پخش کننده و تهیه کننده فیلم ربط دارد و من اطلاع چندانی از آن ندارم.

شما پیشنهاد نداشتید؟

در این حطیه وارد نیستم ولی امیدوارم برای همه فیلم ها اتفاقات خوب بیفتد. 

انتهای پیام