موج احساسات کی به ساحل می‌رسد؟

در زیر بلندی‌های جولان، فرمانده گردان با دست راستش شانه چپم را گرفت تا تعادلم را حفظ کند در حالی که آخرین توصیه‌اش را در گوشم زمزمه می‌کرد.

شهید تقی کیانی فرمانده گردان شهدای ویژه ارتش 25 کربلا پسر کرد.

تاگی یک دست و یک پا نداشت. و او که افتخار جانبازی در عملیات های مختلف را به دست آورد، با وجود اصرار سازمان برای بازنشستگی، دست از تلاش برنداشت.

چندین بار از او پرسیده ام که چرا برای فعالیت در امور اداری و اعزام نیرو به جبهه دیر نمی کنی و چند بار هم پاسخ داده است که نمی توانم فرزندانش را در مقابل دشمن تنها بگذارم.

به گفته شهید کیانی، همه جوانان ایرانی فرزندان او هستند و خود را به یک اندازه مسئول زندگی آنها می داند.

من بارها از او شنیده ام که نه به بالا و پایین کشور اعتقاد دارد و نه به اقوام و نه دین و غیره. وی گفت ما همه ایرانی هستیم، همه از یک خانواده هستیم و به عنوان مدافع وطن جان خود را برای حفظ امنیت همه ایرانیان فدا می کنیم.

شهید تقی کیانی و دیگر رهبران هشت سال دفاع مقدس نیروی خود را از عشق به مردم خود می گرفتند و هدفشان شاد کردن مردم جامعه ایران بود.

در این روزهای سخت که ایران عزیزمان تحت فشار دشمنان خارجی و متجاوزان داخلی است، جای خالی کیانی ها، هیمت ها و باکری ها بیش از پیش احساس می شود.

برخوردهای عاطفی و بدون تدبیر در امور ملی برای مسئولان و تظاهرکنندگان قابل قبول نیست.

مسئولان کشوری باید با پدیده پرخاشگری جوانان به بهانه پدری مقابله کنند. هیچ پدری نمی خواهد فرزندانش را به قیمت جانشان تربیت کند.

وقتی مسئولیت متقابل دولت و ملت به رسمیت شناخته شود و قانون اساسی معیار عمل باشد، همه از آن بهره خواهند برد.

6565