مُشت ویل اسمیت؛ بومرنگ تاریخ و ضربه تقدیر
مشت ویل اسمیت نابهنگامی ریاکاری است. به برنامه های دروغین این سال ها که ادعای نمایندگی صداهای خاموش و حمایت از اقلیت ها را دارند. در یک مهمانی پر از شبه بازی در حمایت از اقلیت ها، چپ و راست سیاهان، زنان، زنان سیاهپوست، معلولان یا معلولان، مشت نماینده اقلیت بر روی صورت نماینده اقلیت دیگر با همان ویژگی ها می نشیند. فیلم های روزگار قدیم «زشت» و «زشت» و «نژادپرستی» نشان دادند که چگونه «سیاهان» هارلم می توانند ناگهان سقوط کنند و به صحنه آزاردهنده دیگری برسند.
مشت ویل اسمیت «واقع‌گرایانه‌ترین» جنبش ضد زن در تاریخ اسکار در سال‌هایی است که تمام جهان برای احیای حقوق زنان در دنیای «نمایش» بسیج شده بودند.
ویل اسمیت همزمان با شعار «حمایت از اوکراین» توسط ستاره‌های لیموزین روی لباس‌ها یا زبان‌هایشان مشت خورد. اگر می توانید یکی باشید، هیجان زده شوید و برای «دفاع از خانواده» به صورت دیگری سیلی بزنید، جرم پوتین چیست؟ او می خواست از خانواده بزرگ خود، وطن، وطن خود “دفاع” کند. آیا همه جنایات تاریخ به یک بهانه انجام نمی شود؟ آیا همه قتل عام میلیون ها نفر در تاریخ از این واقعیت ناشی نمی شود که یک نفر خون آنها را ریخت و فکر می کرد که مأموریتش دفاع از چیزی است؟
مشت ویل اسمیت ضربه ای است به اعضای دانشگاهی که چند سال پیش توافق کردند که از این به بعد فقط فیلم های منافقانه جایزه بگیرند. فیلم هایی که حمایت خود را از اقلیت ها نشان می دهند تا هر احمقی بتواند “پیام های انسانی” فیلم ها را کاملاً درک کند. اکنون که «دیکتاتوری اقلیت» جایگزین دیکتاتوری های قبلی شده است، عرصه را به حدی تنگ کرده است که خالق پدرخوانده در حال بزرگ شدن است و عصر سخت ناخوشایند را رها می کند تا بقیه زمان را بگذراند و دو افسانه را به سمت خود ببرد. با کج بازی کن جوان ها.. وقت کم نیست.
مشت ویل اسمیت نشان از از دست دادن ایمان به آکادمی دارد، آکادمی که دیگر قدرت و ابتکار لازم برای برگزاری یک مهمانی منظم و دقیق را ندارد، جایی که حضور مجری کاریزماتیک مانع از گفتن آن چیزی که فکر می کند، نمی شود، نه شجاعت گرفتن بوکسورها. خارج از حزب آنها را اخراج کنید و دستمزدشان را پس بگیرید.