فارسی در آشپزخانه، ریاضی در اتاق خواب!

به گزارش دیباروز ، روزنامه ایران وی نوشت: “ویروس کرونا مهارت های خواندن و نوشتن کودکان را بسیار تحت تأثیر قرار داده است.” همچنین ممکن است فیلم هایی از دانش آموزان کلاس اول را در فضای مجازی بخوانید که برای مثال گیلاس و طبل صابون می خوانند. تصاویر نشان می دهد که امسال برای آنها خوب نبوده است و آنها از خواندن و نوشتن سود زیادی ندارند. آیا این بچه ها واقعاً قادر به جبران این آسیب ها در سال های آینده هستند؟ چه کاری باید انجام دهیم؟

مشکلات والدین با مدرسه از طریق اینترنت
“مدرسه قرار بود جایی باشد که اولین تعامل اجتماعی فرزندم را تجربه کنم.” جایی که او با 40-30 کودک ارتباط برقرار می کند ، دوست می شود ، با کودکان آشتی می کند ، از نظر جسمی فعال می شود ، با هم می دود و بازی می کند ، اما این اتفاق نیفتاد در دوره کرونا و فرزندان ما از این تجربه ها محروم بودند. “این مشاغل مادر یک بچه کلاس اول است:
“گروه سنی در سالها تأثیر زیادی در معاشرت و تقویت هوش کودک دارد. این گروه برای دختر جوانی مانند دخترم در مدرسه تشکیل شده است. دختر ما در ماههای آخر سال بسیار احساس تنهایی می کرد و مرتبا می گفت که چرا من دوست ندارید؟ ما می گفتیم که شما کسی را نمی بینید. با او دوست شوید. “گذشته از مسئله اجتماعی شدن ، مسئله تحصیل نیز وجود دارد.”
مادر می گوید: من و فرزندم از ساعت 11 صبح تا 1:30 آنلاین هستیم که دو ساعت و نیم روی لپ تاپ و در کلاس است ، سپس تکالیف خود را انجام می دهیم. مطمئناً ، اگر من کلاس اول کلاس نبودم ، او نحوه استفاده از لپ تاپ را نمی دانست و نمی توانست از آن فضا استفاده کند. وی در حال حاضر با دو یا سه دلال در حال تحصیل است. “نقش من به عنوان پدر و مادر به همان اندازه نقش معلم در ساختن کودک برای یادگیری مهم است.”
اما هرکسی فرصتی ندارد که مانند فرزندان مادری که می گوید فرزندش به راحتی قادر به خواندن و نوشتن نبوده است ، راه فرزندان خود را دنبال کند و برای تحصیل تلاش کند: “من شغل دارم و نمی توانم در خانه بمانم. به خانه برگرد ، ساعت هشت شب است. من می توانم. مادربزرگ دخترم در کنار او است ، و همچنین یک بنده خدا که کامپیوتر را نمی فهمد. پسرم نیز سرگرم کننده است و به هیچ وجه نمی داند ، به طور خلاصه ، او هیچ چیز یاد نگرفت. “من چند روز پیش به مدرسه او رفتم و گفتم:” چه شده ، پس معلم چه می کند؟ “
مادر می گوید: خوش به حال کسانی که خانه دارند. “من همان فرزند را دارم و با خودم می گویم امیدوارم که یک خواهر و برادر بزرگتر به فرزندانم کمک کنند.”
من در حال صحبت با مادر دیگری هستم که سه فرزند دارد. هفت ساله ، نه ساله ، 16 ساله: “امسال به معنای واقعی کلمه شوکه شدم. در اواسط سال فهمیدم که وظیفه من نیست که از سه فرزندم مراقبت کنم. من دادم همه چیز را بالا ببرید و اکنون بچه ها هر سه را دارند. من باید ساعت 10 صبح با دانش آموز کلاس اول خودم روی لپ تاپ باشم ، چه کسی می تواند برای آنها غذا تهیه کند؟ ” مطالعه می کند یا نه. “
یکی دیگر از والدین می گوید: “در این زمان فاصله معلم و دانش آموز نیز خطرناک است و نقشی که معلم کلاس اول برای ما بازی می کند برای این کودکان معنی ندارد. سطح سواد در خانواده بسیار تأثیرگذار است ، و هر مادری دانش و دانش اجتماعی بیشتری دارد و اوقات خود را با فرزندان خود می گذراند و با فرزندانش بهتر کار می کند. او در وضعیت بهتری قرار دارد. “اکنون ، بر اساس سواد مادران ، بین فرزندان فاصله است.”

کودکانی که بیشترین رنج را می کشند
زهرا خماریان 26 سال سابقه تدریس در کلاس اول ابتدایی دارد و از مارس سال گذشته با شیوع کرونا ، آموزش آنلاین را آغاز کرد. وی گفت: “در سیستم آموزشی ، با شروع کرونا ، هیچ تغییری در اندازه و محتوای کتابهای درسی ایجاد نشد ، و هیچ راه حلی جز شبکه شاد نبود و معلمان و خانواده ها آموزش ندیدند.” من فکر می کنم کودکانی که والدینشان بی سواد یا فقیر بودند بیشترین آسیب را دیدند. درست همانطور که کودکان در کلاس این مشکلات را تجربه کردند. “شکی نیست که کلاس های اول و دوم بیشترین آسیب را دیده اند ، زیرا هرچه بچه ها کوچکتر باشند ، به حمایت بیشتری برای آموزش نیاز دارند.”
به گفته این معلم باتجربه ، سواد از چهار م readingلفه تشکیل شده است: خواندن ، نوشتن ، صحبت کردن و گوش دادن. اما در مدارس ما مهارت های مهمی مانند صحبت کردن و گوش دادن نادیده گرفته می شوند. یعنی قبل از اینکه شخص وارد فضای مجازی شود ، فرصتی برای صحبت و شنیدن وجود نداشت. عدم یادگیری این دو مهارت می تواند بسیار مضر باشد. “اکنون که سیستم آنلاین است ، آسیب بیشتر است.”
به گفته وی ، مشکل دیگر معلمان و والدین است: “بسیاری از معلمان توانایی استفاده از فضای مجازی را ندارند ، به ویژه معلمانی که سابقه طولانی دارند و معمولاً از این فضا دور هستند. مسئله دوم خانواده ها است. در عمل ، خانواده ها هیچ آموزشی در مورد چگونگی مقابله با این بحران و چگونگی راهنمایی فرزندان خود دریافت نکرده است. سال آینده.”
وی درباره دشواری این مسئله می گوید: “در کلاس اول ، وقتی می خواهیم علائم و الفبا را به کودکان بیاموزیم ، معمولاً اوایل سال در کلاس با مشکل روبرو می شویم زیرا بسیاری از کودکان در وهله اول با هم ارتباط برقرار نمی کنند.” تدریس در کلاس اول. اکنون آن را فرضی تصور کنید. به عنوان مثال ، من مجبور شدم شش یا هفت فیلم کوتاه برای کودکان بسازم تا یک نشانه را آموزش دهم. روش نوشتن ، خواندن و … وقت گیر بود. من معمولاً روزانه 8 ساعت وقت صرف ساختن این فیلم ها می کنم. داشتم فیلم می ساختم و برمی گشتم تا مشکلات بچه ها را یادآوری کنم. والدین دانش آموزان کلاس اول معمولاً بی تجربه هستند ، خصوصاً کسانی که فرزند اول خود را دارند. معلم نیز باید برای این والدین وقت بگذارد. استرس والدین را کاهش دهید و به آنها بیاموزید که چگونه با فرزندان خود کار کنید و به آنها دیکته کنید. چگونه دست بچه ها را بگیریم و … زیرا ما اغلب در مدرسه دست بچه ها را می گیریم تا علائم را یاد بگیریم. این تمرینات اکنون با حلقه میانی برای مادران انجام می شود. “اینها واقعاً مادرانی هستند که مسئولیت آموزش در کشور را دارند و این برای مادرانی که چند فرزند دارند بسیار دشوار است.”
پروانه بیگی ، مدیر یک دبیرستان غیر دولتی گفت: “تأثیر تعداد دانش آموزان در دوره ابتدایی نیز بسیار مهم است.” مدارس غیردولتی که در این زمان دانش آموزان کمتری دارند ، بسیار بهتر از دانش آموزان مراقبت می کنند بیشتر از یک مدرسه دولتی 40 نفره. “آنچه معلمان و دانش آموزان با این ویدئو قرار ملاقات می گذارند به این دلیل است که تعداد دانش آموزان کم است و آنها می توانند به صورت جداگانه درس را مرور کنند ، اما تعداد بیشتر دانش آموزان این احتمال را کاهش می دهد.” و دانش آموزان کلاس دوم که در مدارس غیر دولتی تحصیل کرده اند امسال از این مزایا بهره مند شده اند. “
من نمی دانم آیا سال تحصیلی بعدی یک سال بدون کرونا خواهد بود یا نه؟ سالی که کودکان بدون نگرانی از بیماری به مدرسه می آیند و درس می خوانند. گذشته از این ، کرونا امسال سال متفاوتی را برای دانش آموزان دیده است که تجربه رفتن به مدرسه و یادگیری خواندن و نوشتن را از بسیاری افراد سلب کرده است.
انتهای پیام