قلم‌های کرونایی – دیباروز
دیباروز / لرستان روز ما در حال نزدیک شدن است ، اما ما دل و فکر نداریم که درباره آن بنویسیم و قلم های ما چقدر عجیب هستند.
انگار قلم این روزها نمی خواهد الگوی خود را تغییر دهد ، حتی به نفع خودش ، الگوی تکراری که همه از آن گریخته اند.
مدلی که تمام قلم ها را گرفته و پارچه سیاه را روی کاغذهای سفید پهن کرده بود ، اهمیتی نمی داد که به راحتی با هر پاک کن تمیز می شود و محل خشک می شود.
قلمي كه حتي روزها پيش همگان آنقدر دوستش داشتند و به دنبالش بودند ، و ناگهان روي گرداند و ديگر آرزوي آنها نوشته نشد.
و آنچه برخی را که هنوز دوستش دارند آزار می دهد ، این قلم همیشه از او می پرسد که چه کار می کنید ، اما او بی خیال تر از قبل می نویسد ، در مورد کرونا ، مرگ و مازاد جوانان ، نوجوانان ، مادران ، کودکان ، پدران و … می نویسد. .
به نظر می رسد او کرونا ویروس شده است و واکسن باید در اسرع وقت به او داده شود ، زیرا او در چند روز فراخوانده شد و باید از او تقدیر کرد.
چه اتفاقی برای قلم افتاد که این روزها به جای امید ، پیوندی عجیب و پیمانی و برادری ناگسستنی با مرگ و هاله بست؟ او چه روزی آمد؟
قلم ، هان ، به اصالت خود بازگردید ، کمتر بنویسید ، مرگ سوگ مادران داغدار را دو برابر کرده است.
خروج از کشور ، توسط کرونا تشویق شوید ، حتی اگر گفته شود که چسبیدن کار آسانی نیست. بنام زندگی بنویس ، بنام امید بنویس.
این بار قلم شما را به اشک و چشمان معصوم کودکی تقسیم می کنم که کرونا از او نوازش های مادری خود را گرفت و شور بازی های کودکانه را بدون مادر در قلبش خشک کرد.
مثال مرگ کرونا را حذف کنید و زیباترین قضاوتی را که این روزها برای مردم دست نیافتنی است بنویسید. به نفع خود بنویسید. با مهربانی کرونا را وارد خانه های خود نکنید تا بتوانید هر از گاهی سکوت مرگبار آن را بشکنید و آرامش را بر هم بزنید.
انتهای پیام