مجتبی مینوی و شاهنامه‌پژوهی – دیباروز
از روزی که برای فرصتی کوتاه و در نیم صفحه روزنامه ای که از این ستارگان درخشان آسمان ایران و شیرین صحبت می کرد، سخت است، چرا که اگرچه مختصراً به آنها اشاره کردیم، اما به خود ایرانی نزدیکتر شدیم. -آگاهی و شناخت هویت خود.
واقعیت این است که نسلی که در هیاهوی وقایعی که منجر به پیروزی مشروطیت شد، متولد شد، در دوران رضاشاه پهلوی فرصتی تاریخی یافت تا در آستانه انقلاب با تکیه بر هوشمندی، استقامت و میهن پرستی. عصر جدیدی در تاریخ ایران، برای بازیابی منابع و نفوذ تاریخ طولانی سرزمین ایران. با کمی مقایسه می توان به این نکته رسید که همه نهادهای مسئول فرهنگ و ادب ایران در چهل سال گذشته نتوانسته اند حتی به زحمات یک نفر مثل دهخدا، بهار، فروغی، قزوینی، همای برگردند. ، فروزین فر، نفیسی و مینوی. در این راستا، نسل مذکور شاهکاری خلق کردند. در این میان مجتبی مینوی یکی از نمادهای شاهکارهای معاصر فرهنگ و ادب ایران است. چندی پیش مصادف شد با چهل و پنجمین سالگرد درگذشت این نویسنده و پژوهشگر کشوری.
مردی که از اوایل جوانی به فرهنگ و اندیشه ملی ایران خدمت کرد. زمانی که تنها 23 سال داشت، مقاله «نقد مقاله تهران یا تهران» را در مجله سراسری آینده به سردبیری محمود افشار یزدی منتشر کرد. پنج سال بعد وقتی از سفر یک ساله بریتانیا به تهران برگشت، به وزارت آموزش و پرورش پیوست. مینوی در سال 1309 با گروه چهار نفره گروهی تشکیل داد و با همکاری دیگران چندین کتاب ماندگار از جمله جلد اول شاهنامه و نورزنامه خیام را ویرایش و منتشر کردند.
در این دوره در تهیه خلاصه شاهنامه با محمدعلی فروغی همکاری داشت. مینافی در سال 1313 در کنفرانس بین المللی هزاره فردوسی در تهران شرکت کرد و با بسیاری از خاورشناسان اروپایی که به ایران آمده بودند آشنا شد. پس از آن به مدت 15 سال ایران را به مقصد انگلیس ترک کرد. مینوی در سال 1328 به ایران بازگشت و تا سال 1347 در دانشگاه تهران به تدریس ادبیات کهن و متون کهن پرداخت و از زمان بازنشستگی از دانشگاه تهران تا پایان عمر که آرزوی طولانی‌تر شدن داشت، مینوی مدیر علمی بنیاد شاهنامه فردوسی شد و به این سمت رسید. از بزرگان شاهنامه ایران زمین. او قبل از مرگ همه کتابهای خود را به ملت ایران اهدا کرد.
* روزنامه نگار و نویسنده در حوزه اندیشه