وی یکی از برجسته ترین دانش آموزان مکتب آیت الله خویی بود.

پدر وی آیت الله حاج شیخ محمدرضا تنکابونی (متولد 1282 ق) ، فرزند شیخ محمد واعظ تنکابونی ، از علمای برجسته تهران بود. وی به مدت شش سال پیش از حضور فقهی میرزا حبیب الله رشتی (متوفای 1312 هجری) زانو زد. وی نزد آیت الله سید محمد کاظم طباطبایی یزدی (متوفای 1337 هجری) فقه تحصیل کرد و دو دوره کامل را خارج از اصول فقه آخوند خراسانی فهمید (متوفای 1329 ق). وی مجوز اجتهاد خود را به دست آورد و مجامع عرفانی آیت الله حاج ملا حسین حسینقلی همدانی (متوفی 1311 هجری) را در اخلاق و رفتار خود به کار برد. بنابراین ، او دنیایی کامل و کامل ، انسانی آرام و ساده زندگی می کرد و به خاطر خصوصیات و فداکاری های وی بسیار احترام می گذاشت. عموم مردم مورد توجه بودند. آیت الله میرزا علی فلسفی دوران کودکی و تحصیلات ابتدایی خود را در تهران گذراند و اولین آموزه های کلامی مشترک را از پدر و برادر بزرگترش میرزا ابوالقاسم آموخت. وی سپس ادبیات را در مکتب فیلسوف الدوله دنبال کرد.

او توضیحات جامی و شمسیه را از استاد فاضلی به نام شیخ حسین نوایی یاد گرفت. وی سپس كتاب های مغنی ​​و شره نظام در مدرسه محمدیه (روبروی مسجد بزرگ تهران) را در حضور شیخ محمدحسین بروجردی و سیدمحمد قصیر فرا گرفت و سپس برای یادگیری اصول اساسی فقه به مدرسه مروی رفت. اما او از حضور پدرش برای تحكیم مبانی علمی خود و خواندن كتاب رساله ها و دستاوردها استفاده كرد. در سال 1324 پس از تکمیل کتب در سطح حوزه های علمیه و ادامه تحصیل در خارج از فقه و اصول در حالی که بیش از 25 سال بیشتر نداشت ، به پیشنهاد پدرش به تنهایی به نجف اشرف رفت و در یک اتاق واحد مستقر شد مدرسه سید محمد کاظم یزدی. گفتنی است ، وی دکتر ابوالقاسم گرجی ، آیت الله وحید خراسانی ، آیت الله سید تقی قمی و آیت الله شیخ علی اصغر شاهرودی را به عنوان همکاران خود برگزید.

در نجف اشرف ، او روشهای عالی تدریس مانند آیات سید عبدالهادی شیرازی (متوفی 2003) ، سید محمود شاهرودی (متوفی 2016) و شیخ کاظم شیرازی (د 1988) را امتحان کرد ، اما سرانجام دایره آیت الله حاج شیخ محمد علی کاظمینی (متوفای 1364 هجری) یکی از برجسته ترین شاگردان آیت الله نعینی ، که قبلاً در آرامگاه میرزا شیرازی به تدریس فقه پرداخت و شبانه به تدریس اصول روی بام مسجد هند پرداخت. چند سال ، او در هر دو مدرسه تدریس می کرد و سخنرانی می کرد. پس از درگذشت استاد ، آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی ، که بر پیکر کاظمی نماز خوانده بود ، ابتدا به مرجع عالی زمان مراجعه کرد ، اما حضور وی در این درس دوام چندانی نداشت و سپس به درس آیت الله سید رفت. ابوالقاسم خوئی و تا آخر وقت. ماندن در نجف هرگز حضور خود را از دست نداد. وی با تحصیل دو دوره اصول فقه و کتاب در فصول مختلف فقه با آن استاد بزرگ ، که پس از مرگ کاظمینی ، دایره علمی وی در اوج سعادت و سعادت بود.

آیت الله میرزا علی فلسفی یکی از برجسته ترین دانش آموزان مکتب آیت الله خویی است که مرتباً سخنرانی های خود را می نویسد و معلمش گاهی اوقات از قلم خود برای آنلاین پایان استفاده می کردند ، یا کسانی که می خواستند نوشته های فقهی خود را درج کنند. بروشورهای آن دانش آموز برجسته منظورش این خصوصیات علمی و مراتب لطف و کمال بود که منجر به صدور مجوز اجتهاد توسط مرجع بزرگ شیعه آیت الله خوئی از طرف وی هنگام بازگشت آیت الله فلسفی به تهران شد. این گواهی ارزشمند که بدون اطلاع شخصی وی صادر شده است ، اولین مجوزی است که از طرف آیت الله خوئی به نمایندگی از یکی از شاگردانش نوشته شده است ، و اگرچه وی به دلیل جلوگیری از صدور چنین مجوزهایی سعی در مخفی کردن آن داشت ، اما مدت زیادی طول کشید. پنهان نشو

اخیراً و با حضور استاد فقید آقا شیخ صدرا ، خواندن اسفار را شروع کرد و در دروس شیخ آقا بزرگور تهرانی (درگذشت 2010) رجال و دره آموخت ، اگرچه این دو درس ، یکی به دلیل عدم توجه به مباحث فلسفی در زمینه نجف و دیگری به دلیل پیر شدن استاد دوام نیاورد. او به دنبال روش های سازنده ، ضمن تحصیل ، آنچه را که آموخته بود در سایه دیوار سقف مدرسه مدرسه سید محمد کاظم یزدی نیز آموخت. وی تدریس را از كتاب Sharh Lameh شروع كرد و به كتابهای رسائل ، Makaseb و Kefaya al-Osul تغییر داد. روان و سخنرانی فصیح او و تسلط علمی فوق العاده او بر پایه علم ، دانش آموزان زیادی را به سالن سخنرانی وی کشاند و مناسب بودن وی یکی از پر رونق ترین درس های نجف در آن زمان بود ، به حدی که معلمان نجف او را در نظر داشتند. یک جادوگر و معلم او ، آیت الله خوئی ، دانش آموزان خود را ترغیب به ماندن در نجف و ادامه تدریس نمود.

مهاجرت به مشهد

در آن سالها ، حوزه علمیه مشهد به همراه حوزه های علمیه نجف و قم از حضور مراجع عظام بهره مند شدند و معلمان با سطح تحصیلات و دوره های خارجی ، میزان نشاط و پویایی خود را افزایش دادند. در یکی از سفرهای زیارتی خود به مشهد ، آیت الله میلانی (که در سال 2016 درگذشت) فرزند خود و آقا دیگری را نزد آیت الله فلسفی فرستاد و از وی خواست تا حوزه علمیه مشهد را بهبود بخشد و نیازهای علمی دانش آموزان را برآورده سازد ، خصوصاً در مورد وی با تصمیم آیت الله وحید خراسانی برای رفتن به قم ، جماعت را ترک کرد و در تهران تدریس کرد و به مشهد نقل مکان کرد. اشتیاق وی برای زندگی در کنار هم در دربار رضوی و احساس مسئولیت نسبت به علاقه مندان که در منطقه مشهد جمع شده و منتظر نشستن از کنار او بودند ، او را به این شهر محترم رساند.

اول ، او مسجدی را در کوچه با چراغهای برقی برای تدریس در خارج انتخاب کرد. با حضور وی در مشهد ، زندگی جدیدی به بدنه حوزه علمیه مشهد کشیده شد و صدها نفر از دانشجویان علاقه مند در سخنرانی های وی شرکت کردند. این پررونق ترین حوزه علمیه شد. پس از 85 سال زندگی ، ندای نماز ظهر روز تاسوعا در سال 1427 هجری برابر با 10 فوریه 2006 ، درگذشت و صبح جمعه یازدهم محرم ، دوست قدیمی خود آیت الله وحید خراسانی بدنش را روی ایوان دفن کرد. میرزا حسنعلی مروارید که حدود یک سال پیش درگذشت ، به خاک سپرده شد.