از مفهوم مسئولیت اجتماعی گرفته تا ماندن در خانه تا لزوم رفع انگشت گناه بیماران Corona

سارا گلستانی در گفتگو با دیباروز ، وی در ابتدای سخنان خود این شعر را به یاد آورد: “بنی آدم عضو بدن است / که مخلوقی در خلق گوهر است / وقتی یکی از اعضای آن رنج می برد ، دیگر وقت دیگری برای اعضای دیگر باقی نمی ماند.” بقا باید آنها را از بین ببرد. برای تأمین این نیازها ، ما نیاز به اجتماعات کوچک و بزرگ داریم ، از روابط خانوادگی و کاری گرفته تا روابط اجتماعی گسترده تر برای زندگی.

وی ادامه داد: اگر فردی سالم ، غذا بخورد و احساس مفید کند ، برای زنده ماندن جسمی و روانی خود ، به افراد نیاز دارد تا برای رفع نیازهای خود با آنها تعامل داشته باشند و می توان حضور آنها را به نوعی مشاهده کرد. از مردم بازخورد بگیرید ، بنابراین ما برای زنده ماندن باید در جامعه باشیم.

وی گفت: “یكی از كارهایی كه ما برای زنده ماندن باید انجام دهیم ، ارتباطات اجتماعی است.” “از آنجا که ارتباطات اجتماعی یکی از نیازها است ، ما باید برای حفظ سلامت سایر افراد جامعه فکر کنیم تا اجرای آن ادامه یابد.”

وی گفت: “در واقع ، كورونا تهدیدی برای بقا ما است.” “بدیهی است با توجه به نامعلوم ، سرعت انتشار و ویژگی های انتقال آن ، باید سعی کنیم بیماری را منقبض نکنیم و به جلوگیری از انتقال کمک کنیم.”

گلستانی افزود: همانطور که گفته شد برای زنده ماندن به روابط اجتماعی خود نیاز داریم ، بنابراین بخشی از مسئولیت اجتماعی ما براساس نیازهای خودمان است. در نتیجه ، لازم است اقدامات احتیاطی رعایت شود تا این بیماری را منعقد نکنیم و مراقب باشیم که هیچ کس آن را منعقد نکند. در این زمینه ، مطمئن ترین روش شناخته شده است ، ماندن در خانه و به حداقل رساندن جامعه پذیری.

گلستانی ، ما وظیفه ما حفظ سلامت جامعه چیست؟ وی افزود: هرچه مسئولیت خودمان باشد ، مسئولیت جامعه خود را نیز بر عهده داریم ، زیرا برای زنده ماندن به حضور افراد دیگر احتیاج داریم. ما باید این مسئولیت را قبل از هر چیز برای خودمان بپذیریم و به نفع خودمان ، باید سعی کنیم دیگران را سالم نگه داریم.

این روانشناس همچنین درباره دلیل برخی مواقع سرخشدن بیماران تاج توضیح داد: “از آنجا که تاج هنوز مشخص نیست و سطح اضطراب جمعی افراد در جامعه افزایش یافته است ، گروهی از افراد به دلیل این رفتار رفتار اضطراب ” یا باعث ایجاد دفاعی می شود که احساس بد را به افراد مبتلا منتقل می کند. زیرا وقتی دچار اضطراب می شویم ، به رفتارهای کودکانه خود بر می گردیم.

وی ادامه داد: در این شرایط ما به رفتارهای ناخودآگاه که از کودکی آموخته ایم و مسئولیت بقای خود را برمی گردانیم ، برمی گردیم و باعث می شود در مواجهه با اضطراب های خودمان از رفتارهای کودکانه استفاده کنیم. به عنوان مثال ، اگر احساس کنیم شخصی به Quaid 19 آلوده شده است ، یا در خویشاوندان شخصی که بر اثر بیماری قلبی درگذشت ، بدون در نظر گرفتن مشاهدات جسمی ، از نظر روانی فاصله خواهیم گرفت.
به گفته این روانشناس ، این به دلیل افزایش اضطراب است و روشی که ما از کودکی آن را شناخته ایم به ما می گوید از این وضعیت اضطراب دوری کنید تا اصلاً آن را نبینید.

وی افزود: ما حتی می توانیم ارتباط تلفنی خود را با شخص قطع کنیم و به آنها آسیب بیشتری وارد کنیم. یا ما به فرد مبتلا به بدبینی نگاه می کنیم و آنها را به عدم رعایت بهداشت و یا مشکلی در بروز بیماری متهم می کنیم. اما از آنجا که رویکرد ویروسی که با آن سر و کار داریم مشخص نیست ، لزوما مقصر نیست فرد را برای ویروس مقصر بدانیم و طبق اطلاعات ، تحقیقات و مطالعات ، این ویروس همه گیر شده و ممکن است بسیاری از ما حامل آن باشیم. .

وی گفت: “ما ممکن است ویروس را به شکلی که نمی دانیم با آن مقابله کرده ایم و ممکن است علائم شدید نداشته باشیم زیرا سیستم ایمنی بدن ما می تواند با ویروس مبارزه کند.” بنابراین اگر فردی بیمار شود یا حتی بمیرد ، به معنای این نیست که این شخص نسبت به ما مسئولیت کمتری دارد.

گلستانی تصریح کرد: درست است که رعایت نکات بهداشتی یکی از اصول و نیازهای پیشگیری است و از پیشگیری از ابتلا به آن در بیماری جلوگیری نمی کند ، اما لزوماً اینگونه نیست که از کسی که به این بیماری مبتلا شده جلوگیری نشده باشد ، زیرا اشتباهات از این نظر اجتناب ناپذیر است. “

وی ادامه داد: نباید فراموش کنیم که همه ما اشتباه می کنیم حتی اگر کسی از اشتباهات خود بیمار شود. جستجوی مقصر درست نیست.

گلستانی افزود: هنگام برخورد با افراد مبتلا به بیماری عروق کرونا قلب ، کافی است فاصله های جسمی را رعایت کنید و به فرد نشان دهید که او هنوز در کنار ماست و به دلیل مشکل جسمی وی رد نمی شود.

انتهای پیام